پرسشی بی پاسخ!

دیشب، در مراسم احیا، آن هنگام که مصحف الهی را مقابل صورت خود گرفته بودم، مطلبی را در ذهن مرور کردم. مینویسم، بخوانید:

زمانی که مختار، آن انتقام گیرنده کرار، از سفر مکه به کوفه بازگشت، به دیدار زعمای شیعه رفت. یکی از این بزرگان عبیده بود. به حجره اش که داخل شد او را غرق در بساط شراب دید، گفت: من به پرسشی بی پاسخ رسیده ام عبیده! چطور میشود عشق به حسین را در دلی جای داد که آلوده به شراب است؟!

من نیز به پرسشی بی پاسخ رسیدم! چطور میشود خانمی، آن هنگام که در مراسم شب های قدر قرار دارد، موهایش پریشان است و صولتش چشم ها را به خود خیره میکند، قرآن مجید را مقابل صورت بگیرد، خداوند را به اسمائش قسم دهد و اَن تَجعَلَنی مِن عُتَقائِکَ مِنَ النّار زمزمه کند؟! و نه تنها فقط این، بلکه امید دارد و امیدوار به رحمت الهی است!